کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچی میله‌ای بزرگ است که در مقایسه با اکثر کهکشان‌های هم اندازه، نوار نسبتاً کوچکی دارد. میله مرکزی (یا برآمدگی مرکزی) ساختاری دایره‌ای تا بیضی شکل از ستارگان قدیمی است که در مرکز کهکشان‌های مارپیچی قرار دارد.
✅ بزرگترین سیاره کهکشان راه شیری چیست؟
بزرگترین سیاره در کهکشان راه شیری ممکن است HD 100546 b باشد که یک غول گازی بسیار بزرگ در فرآیند شکل گیری با قطری تقریباً 6.9 برابر مشتری یا 77 برابر زمین است. اندازه گیری شعاع بسیار نامشخص است، زیرا برخی از مواد اطراف سیاره ممکن است به عنوان بخشی از خود سیاره ظاهر شوند. بزرگترین سیاراتی که اندازه آنها مشخص است HAT-P-67 b و XO-6b هستند که هر دو قطری در حدود 2.1 برابر مشتری دارند. قطر هر دوی این سیاره ها هنگام عبور از ستاره مادرشان مستقیماً اندازه‌گیری شده است.
✅ ساختار، اندازه و جرم کهکشان راه شیری
مطالعه کهکشان راه شیری در گذشته بسیار دشوار بود. اخترشناسان گاهی این تلاش را با تلاش برای توصیف اندازه و ساختار یک جنگل در حالی که در وسط آن گم شده است مقایسه می کنند. از موقعیت خود بر روی زمین، ما به سادگی فاقد یک دید کلی هستیم. اما دو تلسکوپ فضایی پیشگام که از دهه 1990 به فضا پرتاب شدند، به آغاز عصر طلایی تحقیقات راه شیری کمک کردند. به ویژه از زمان پرتاب ماموریت گایا آژانس فضایی اروپا (ESA) در سال 2013، گام های بزرگی برداشته شده است.
تلسکوپ ها اخترشناسان را قادر ساختند تا شکل و ساختار اصلی برخی از نزدیک ترین کهکشان ها را قبل از اینکه بدانند که به کهکشان ها نگاه می کنند، تشخیص دهند. اما بازسازی شکل و ساختار خانه کهکشانی خودمان کند و خسته کننده بود. این فرآیند شامل ساخت کاتالوگ ستارگان، ترسیم موقعیت آنها در آسمان و تعیین فاصله آنها از زمین بود.
به گفته بنیاد ملی علوم (NSF) کهکشان راه شیری در حال حاضر دارای چهار بازوی مارپیچی است. دو بازوی اصلی وجود دارد - Perseus و Scutum-Centaurus - و بازوی کمان و محلی که کمتر تلفظ می شوند. دانشمندان هنوز با استفاده از داده های Gaia درباره موقعیت و شکل دقیق این بازوها بحث می کنند.
به گفته ESA، دیسک راه شیری مسطح نیست، بلکه تاب خورده است. همانطور که می چرخد، مانند یک فرفره چرخان تاب می خورد. این لرزش، که اساساً یک موج غول‌پیکر است، بسیار آهسته‌تر از ستارگان دیسک به دور مرکز کهکشان می‌چرخد و یک چرخش کامل را در حدود 600 تا 700 میلیون سال انجام می‌دهد. ستاره شناسان فکر می کنند که این موج ممکن است در نتیجه برخورد گذشته با کهکشانی دیگر باشد.
✅خورشید کجای کهکشان راه شیری است؟
خورشید در فاصله 26000 سال نوری از سیاهچاله Sagittarius A*، تقریباً در وسط قرص کهکشانی، می چرخد. خورشید با سرعت 515000 مایل در ساعت (828000 کیلومتر در ساعت) 230 میلیون سال طول می کشد تا یک مدار کامل به دور مرکز کهکشان کامل کند. خورشید در نزدیکی لبه بازوی محلی کهکشان راه شیری، یکی از دو بازوی مارپیچی کوچکتر کهکشان قرار دارد. در سال 2019، با استفاده از داده‌های مأموریت گایا، ستاره‌شناسان دریافتند که خورشید اساساً در موجی از گاز بین‌ستاره‌ای با طول 9000 سال نوری، عرض 400 سال نوری و 500 سال نوری بالا و پایین قرص کهکشانی موج می‌زند.
✅سیاهچاله در کهکشان راه شیری چیست؟
سیاهچاله کهکشان راه شیری قوس A* نام دارد. سیاهچاله عمدتاً خفته است، که مشاهده آن را بسیار چالش برانگیز می کند. Sagittarius A* دارای جرمی 4.3 میلیون برابر خورشید است، اخترشناسان Reinhard Genzel و Andrea Ghez آن را در سال 2008 کشف کردند. قطر تقریبی آن 14.6 میلیون مایل (23.5 میلیون کیلومتر) است. در مقایسه، کهکشان راه شیری خود تقریباً 100000 سال نوری عرض و 1000 سال نوری ضخامت دارد. دیسک عظیمی از گاز در اطراف Sagittarius A* در فاصله 5 تا 30 سال نوری از سیاهچاله بسیار پرجرم بیرون می زند. این منطقه عظیم، اما کم حجم گاز است که مقداری مواد را برای فعالیت Sagittarius A* می دهد. این منطقه به دلیل تغذیه از گاز یا به دلیل اصطکاک درون دیسک با افزایش دما تا 18 میلیون درجه فارنهایت (10 میلیون درجه سانتیگراد) اشعه ایکس ساطع می کند. با تلاش هایی مانند اولین تصویر از سیاهچاله که در 12 مه 2022 به دست آمد، به تدریج در مورد Sagittarius A* اطلاعات بیشتری کسب می کنیم. این تصویر مقادیر ضعیفی از نور ناشی از حرکت مواد گرم شده با سرعت فوق العاده به سمت سیاهچاله را ثبت کرد. مرکز سیاهچاله؛ تصویر یک سایه با وضوح بالا است. این تصویربرداری به مجموعه بزرگی از رصدخانه ها در سراسر جهان نیاز داشت، تقریباً به اندازه زمین - که از طریق تلسکوپ افق رویداد (EHT) امکان پذیر بود.
✅ نوع کهکشان راه شیری و بحث بزرگ سال 1920
ما دائماً در حال ساختن دانش خود از کهکشان راه شیری هستیم، اگرچه تا همین اواخر اخترشناسان معتقد بودند که تمام ستارگان آسمان متعلق به کهکشان ما هستند. به گفته آکادمی ملی علوم، «مناظره بزرگ» در سال 1920، اخترشناسان هربر کرتیس و هارلو شپلی را در مورد مقیاس دنیا و چشم‌انداز «جهان‌های جزیره‌ای» (کهکشان‌ها) دید. در یک طرف بحث، شپلی معتقد بود کهکشان راه شیری بسیار بزرگتر از تخمین های قبلی است و ما در مرکز نیستیم. او همچنین ادعا کرد که "سحابی های مارپیچی" مانند آندرومدا بخشی از کهکشان راه شیری هستند. در طرف دیگر بحث، کورتیس ادعاهای شپلی را درباره وجود کهکشان راه شیری به مراتب بزرگتر رد نکرد، با این حال استدلال کرد که جهان های جزیره ای (کهکشان های) بزرگی مانند آندرومدا وجود دارند که فراتر از مرزهای کهکشان راه شیری قرار دارند. این اختلاف زمانی حل شد که اندازه گیری های ادوین هابل از ستارگان متغیر قیفاووسی ثابت کرد که آندرومدا در خارج از کهکشان راه شیری قرار دارد. برآوردهای مدرن حاکی از آن است که کهکشان آندرومدا، نزدیکترین همسایه کهکشان ما، 2.5 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.
????نتیجه
ما در عصر طلایی تحقیق و اکتشاف کهکشان راه شیری زندگی می کنیم. در یک شب صاف و خالی از آلودگی نوری، می‌توانیم نگاهی اجمالی به نورهای درخشان شهر کهکشانی در آسمان شب داشته باشیم. پنجره ما به دنیا، این نوار سفید شیری از ستارگان، غبار و گاز جایی است که کهکشان ما نام خود را گرفته است.
نوع کهکشان: مارپیچ میله ای - سن: 13.6 میلیارد سال (و در حال افزایش) - اندازه: 100000 سال نوری عرض – تعداد ستاره ها: حدود 200 میلیارد – زمان چرخش: 250 میلیون سال.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
